Op de rem(mers)!!

Vorige week weer gestart met week 1 van jaar 2. Voor de leken onder ons deze medicinale tabletten staan beter bekend als chemo maar zijn ook goede MS remmers.

Afgelopen jaar verrasten ze me met mijn eerste stabiele scan in 11 jaar dus dat is een goed teken, wat minder is is dat het me vloert. Mentaal en fysiek, mijn lichaam laat me in de steek en de onzekerheid groeit. 

Mijn hoofd draait overuren, neem ik wel genoeg rust?? Zorg ik wel goed voor mezelf?? Is het ok om op de bank te gaan liggen?? 

En aan de andere kant het duivelste stemmetje: ga van die bank af! zo krijg je niets klaar! Het word een zooitje als je niets doet. Het stemmetje heeft zelf de lef me een lozer te noemen, ik ga me dan ook zo voelen…..

Het is geen rommel, maar in mijn hoofd is de hel losgebroken en liggen er stapels was en andere klussen op me te wachten.

Wat ik echt wil leren en ook wil accepteren is dat het maar moet wachten. Er is niemand die me zegt dat het MOET, behalve dat akelige stemmetje in mijn hoofd dat zijn mond maar niet dicht wil houden. Ik MOET HELEMAAL NIETS, ik wil graag. Alleen niet vandaag.

Ik wil geen sorry blijven zeggen tegen iedereen die ik afbel, geen ellenlange excuses op te hoeven geven waarom ik niet komt. En zelfs geen sorry zeggen voor iets wat ik niet in de had heb. Het kan nu gewoon even niet, ander keertje? 

Het maakt me moe, hondsmoe, de medicatie maar ook alles er omheen. En daarom kies ik ervoor een weekje op mijn lauweren te rusten en te accepteren dat anderen me op mijn plek zet zodra ik weer door dreig te draven. Soms is een schop onder je kont zo verkeerd nog niet, liever dat als dat ik keer op keer mijn hoofd blijf stoten aan de dingen waarvan ik weet dat ze niet hoeven. Soms is niet al meer als genoeg.