🌴| Recensie: schipbreuk in het paradijs- Wilbert van Haneghem 

Zodra ik het boek van Wilbert zelf ontving begin ik meteen te lezen, bestudeerde ik de kaarten in de voorzijde van het boek aandachtig. Meteen word ik gegrepen door de intro: 

Het is stiller dan voorheen. De sfeer is gespannen en wantrouwig. Het peddelen gaat minder enthousiast en het moreel is laag. De afgelopen uren gold het recht van de sterkste- tussen de zee en de mens, maar ook tussen de mensen onderling. Ik hang aan het lange touw. Dit is niet hoe ik ooit dacht dood te gaan. – Wilbert van Haneghem

Ik lees verder over de voorbereidingen, de reis naar Bali en het aan boord gaan van “de boot” 

Op een of andere manier blijft het boek daarna een tijdje liggen, niet omdat ik het niet interessant genoeg vond, het leven kwam ertussendoor.

Wanneer ik na een onzekere periode in gesprek ben met een collega verteld ze me over een geweldig boek dat ze aan het lezen is, over een schipbreuk in Indonesië, verbaast kijk ik haar aan, dat van Wilbert? 

Nee, antwoord ze, het is door een ander geschreven maar het gaat over dezelfde gebeurtenis. Na mijn werk fiets ik in een rotgang naar huis om me buiten op de bank te nestelen in het zonnetje met een kop koffie en het boek.

Voor ik het weet ben ik talloze bladzijdes verder, aan boord bestond er al snel twijfel over hoe deugdelijk de boot zou zijn. Deze bleek verschrikkelijk genoeg volledig terecht. Wanneer de boot zinkt zijn de 25 opvarenden overgeleverd aan de genade van de woeste zee met enkel een sloepje voor 4 personen. Ze proberen hun weg naar een eiland te maken, waarin sommige zullen slagen. Voor de anderen wacht er een 40 uur durende periode van angst onzekerheid, vermoeidheid, pijn en vooral de dood die op de loer ligt.

De wilskracht om te overleven is groot, Wilbert beschrijft dit prachtig en ik kon dan ook niet anders als hier en daar zelf een traantje weg te pinken.

Ik las het boek in een ruk uit, en sloeg de laatste bladzijde met een zucht om, een zucht van opluchting……

Wanneer ik het boek weg wil leggen valt het open op de 1e pagina waar Wilbert een persoonlijke boodschap voor me heeft achter gelaten. Vooral de ps grijpt me op dit moment aan, de verwijzing naar mijn naam, doet me nog 1 keer een traantje wegpinken omdat de laatste bladzijdes me leren welke tragedie hierachter schuilgaat, en hoe de schipbreuk deze dichterbij bracht als ooit.

De volgende keer dat ik mijn tenen dip in de zee zal dit verhaal me bij blijven, maar gelukkig  is de reislust niet verdwenen, al zal ik een 2e keer nadenken om aan boord van een boot te gaan.

Dank Wilbert voor je mooie woorden, en wat ben ik blij dat je dit verhaal hebt kunnen opschrijven, en nog dankbaarder dat ik het mocht lezen. Het gaat je goed! Groetjes aan Marjan.

Liefs Nienke

Dit vind je misschien ook leuk...